slonce

i vise nece usne moje tvoje ljubiti
i vise nece ruke moje nezno tebe grliti
hrliti k meni neces vise
brise proslost kistom dugim i nestaje san
dan donosi meni ucamlost tugu dugu sto kida zice zlatne lire
vire iskopane oci isplakane uplakane iskapale za tobom
grobom sto me vazda grli hrli u narucje meni
seni sto od coveka osta posta bol sol sto mi na srce metnu
setnu pesmu vazda pevam snevam lik tvoj nasmejan spokojan
pogled sto mi srce grije mije dusu eliksirom cudnim
budnim me ostavljas u sobi kobi sto me more
bore ocrtavaju se na licu mom svom si snagom otisak stavila
pravila nisi istinu od lazi kazi kako kako da te volim...

fururisticka vizija

zlokobno sunce neumorno pece
uporno przi przi i gusi
gusi svaku dozu pobune
pobune prirode pobune ljudi

pesak pesak svuda pesak
dine neumorno kruze
nicu nenadano svojevoljno
grade zid a onda nestaju

kosti davno uginule zivotinje leze
vire iz peska
a njene prazne suplje oci
gledaju neumorno zlokobno sunce

jedno drvo usamljeno stoji
poslednji nemi svedok rata prirode
zivotne sile ne teku njegovim venama
a skrhane grane pobedjene ljube zemlju