Srpski stari vek .....!!!

[marabu]

(21)







ŽELJENA ISTORIJA .................................


Dukljanin nabraja imena brojnih vladara koji se ne podudaraju sa podacima iz drugih izvora, što ne mora, kako mnogi misle, automatski značiti da su pomenute ličnosti izmišljene. Za izvestan nesklad, podataka i istorijskih činjenica, krvi su brojni priređivači „LJetopisa“ koji su ga, uglavnom, krivotvorili. Indikativan je primer dubrovačkog pesnika Marka Marulića koji, u svojoj redakciji iz 1510. g, izbacuje sve što se odnosi na Srbe, ubacujući hrvatsko ime i legendu o kralju Zvonimiru, sve sa idejom da se dođe do željene istorije.

Provalis, ili stara Diokleja, kako je beleži Konstantin Porfirogenit, zahvatala je područje od Drima do Dubrovnika i Stona. NJeno središte je bilo u Boki, sa Grbljem i Konavlima. Jugoistočno, taj pojas se širi od Bara do Skadra; severozapadno, od Stona do Neretve i njene doline - između, zahvata podgoričku ravnicu sa zetskom dolinom, Trebinje i Popovo polje. Uočljiva su tri geografska pojasa: uzani je išao uz obalu, idealan za ribarstvo, moreplovstvo i trgovinu, zatim, tu je neposredno planinsko zaleđe, idealno za stočarstvo i, treći je, prostrani pojas sa župama, razdvojenim planinama, povoljan za zemljoradnju, stočarstvo i druge privredne delatnosti.
Od istorijskih izvora, vezanih za Diokleju, najopširniji je „LJetopis popa Dukljanina“ gde se, u njegovom prvom delu, nabrajaju vladari, sa povremenim kratkim beleškama o značajnim događajima od IV do IDž veka. Na početku „LJetopisa“ kaže se da su Goti preci Srba (Slovena), došli u vreme cara Anastasija i pape Gelasija, odnosno u vreme druga tri savremenika, svetih Germana, Savina i Benedikta. Ovo povezivanje Gota sa Srbima dolazi od Tome arhiđakona, za koga je glagoljica bila jednaka gotskom pismu; za njega su Goti i Srbi bili „arijanci“-jeretici, kao i njihove crkvene službe.







SRPSKA PLEMENA OSNOVALA DUBROVNIK ............................*


U doba kralja Svetopeleka, zemlja dobija zbirno ime Srbija (Sklavonija) i podeljena je na Srbiju u slivu Save, koja se zove i Zagorje, te primorsku Srbiju, uz Jadransko more i zaleđe koje se, opet, deli na Rašku i Bosnu, gornju i donju Dalmaciju...

Pop Dukljanin dva puta spominje grad i zemlju Diokliju (Dioclia), imenujući sebe sveštenikom Diokleje: Dioclitanae ecclesiae, navodeći različite nazive za zemlju: Dalmacija, Primorje, Prevalitanska oblast, Zeta, imenujući Slovene (Sklavine, Srbe), kao njihove isključive stanovnike. U doba kralja Svetopeleka, zemlja dobija zbirno ime Srbija (Sklavonija) i podeljena je na Srbiju u slivu Save, koja se zove i Zagorje, te primorsku Srbiju, uz Jadransko more i zaleđe koje se, opet, deli na Rašku i Bosnu, gornju i donju Dalmaciju...

U Spisu o narodima Konstantin Porfirogenit kaže:“ Štaviše, i grad Diokleju, koju sada drže Dioklićani, isti car Dioklecijan podiže, zbog čega su stanovnici te zemlje nazvani Dioklićanima“, navodeći centre Provalitane: Kotor (Dekatera), Raguzu, Budvu (Boutoba) i Risan (Rosse, tj. Rose). Za Dubrovnik, Raguzu, on piše:“ Grad Raguza se ne zove Raguza na romejskom jeziku, već, pošto se nalazi na strmoj litici, a litica se romejski kaže Lau, behu po tome nazvani Lausani, naime, oni koji su naseljeni na strmoj litici.



Naseljeni gradovi ...!!


Pod zemljom Travunijom nalazi se i druga zemlja nazvana Konavle. U zemlji Travuniji i Konavlju su naseljeni gradovi: Trebinje, Vrm (Ormos), Risan (Risena), Lukavete (Loukabetai) i Zetlivi (Zetlebe)“. U narednoj glavi Spisa o narodima, piše:“I Diokleju su ranije držali Rimljani, koje je preselio car Dioklecijan iz Rima, i nalazila se pod vlašću cara Romeja. U zemlji Diokleji su veliki naseljeni gradovi: Gradac, Novigrad i Lontodokla“

Prema opštoj navici, koja često kvari imena zamenom slova, promeni se naziv i oni se nazvaše Ragužanima. Ovi isti Ragužani nekada davno su držali grad zvani Epidaur i posle toga, kada su Sloveni osvojili ostale gradove u pokrajini, bi osvojen i taj grad, te jedni behu ubijeni, drugi zarobljeni, a neki, uspevši da pobegnu i da se spasu, naseliše se na stenovitom mestu, na kome se upravo sada nalazi grad. Oni ga sagrade najpre kao mali grad, koji im omogućuje da se postepeno šire i množe. Među onima koji su se preselili u Raguzu su ovi: Grigorije, Arsafije, Vitalije, Valentin arhiđakon, Valentin, otac protospatara Stefana. A, otkad se oni iz Salone preseliše u Raguzu, do danas ima 500 godina, a sada imamo VII indikt 6457 (948. g.) godine“. Ovo znači da su Dubrovnik, polovinom V veka, najverovatnije osnovala srpska plemena Alana, čiji se dolazak na ove prostore poklapa sa Odokarevim osvajanjem Dalmacije.

U glavi DžDžDž Porfirogenit kaže:“ Diokleja leži prema kastelima Drača, tj do LJeša (Elison), Ulcinja, Bara (Antibaris) i ide do Kotora, a planinskim stranama se graniči sa Srbijom. Od Kotora počinje arhontija Travunija i pruža se do Raguze, a svojim planinskim stranama se graniči sa Srbijom“. Dalje, u glavi DXXIV, je zapisano:“ Zemlja Travunjana i Konavljana je jedna. Tamnošnji stanovnici vode poreklo od nekrštenih Srba, koji su tu živeli od onog arhonta koji je prebegao caru Irakliju iz nekrštene Srbije, do srpskog arhonta Vlastimira.



FALSIFIKOVANJE SRPSKE KULTURE .............................*


Srpsku Diokliju K. Jireček naziva Dukljom pod kojom se, o XIX veka, počela da podrazumeva Crna Gora. Ovo je narodni naziv za ruševine Diokleje kod Podgorice. Po Vukovom Srpskom rječniku (1852), „duke“ su zidine u kutu između Zete i Morače „ gde se ove dvije vode sastaju“, od staroga grada Diokleje, „ruinen von Dioclea“. Vukov „Duklijan“, car Duklje, je Dioklecijan a, pod „Dukljan“, Vuk piše:“ U Crnoj Gori i onuda, pripovijeda se da je car Dukljan, u viru pod Vezirovijem mostom, svezan u sindžir, koji jednako glođe, i uoči Božića taman da ga preglođe i svijet da uždi, a Ciganin svaki po jednim udari maljem, velikijem čekićem, u nakovanj, te pritvrde“. Karadžić je objavio i narodnu pesmu iz Crne Gore „Car Duklijan i Krstitelj Jovan“, propraćenu, u napomeni, pričom istog sadržaja, gde su glavni akteri arhanđeo i đavolski car. Po pesmi se, pobratimi, car Duklijan i Krstitelj Jovan, igraju krunom (suncem) prvog i jabukom drugog; Jovan vara Duklijana i nosi sunce Bogu, ali mu car odgrize deo stopala. Priča je nešto jasnija: đavolski car je nabio na koplje sunce, koje su mu doneli đavoli otpali od Boga, zato Bog šalje arhanđela na zemlju, ovaj vara đavola, vraća sunce, ali mu đavo otkida deo stopala, zbog čega Bog daje ljudima ugnuto stopalo.

U ovim dualističkim legendama, car Dukljan je samo zlo, božiji protivnik, a takav je, jer je car Dioklecijan u istoriji ostao upamćen kao veliki progonitelj i krvnik hrišćana. Da je dosta Srba stradalo od njegove ruke sasvim je izvesno, jer da nije, Dioklecijana ne bi zabeležile srpske legende. U njima je on, zbog svoje izuzetne surovosti, izjednačen sa Satanom. Akter druge legende, junak sličnog imena, Duka Senković, čovek je bez morala, oličenje zla, njega ni mrtvog neće zemlja da primi, kako beleži Erlangenski rukopis.


KOZJE UŠI U CARA TROJANA ...........................*


Legende o caru Dukljaninu, osnivaču Duklje, svedoče posredno o Srbima - ranohrišćanima. Pored Dioklecijana, predanje je zabeleženo i o rimskom caru Trojanu (Trajanu), koji je, sa Sarmatima, vodio nekoliko velikih ratova i u srpskoj kolektivnoj svesti ostao upamćen kao pobednik, koji ih je ponizio na bojnom polju. Otud, kao osveta i pevanje o njegovim kozjim ušima.

Rimska Doklea je, tobože, nazvana po ilirskom plemenu Dokleta o kojima nema nikakvih arheoloških podataka. Ovaj falsifikat korenspondira sa tzv. Komani-Kroja kulturom koja je neosnovano proglašena ilirskom, da bi bila povezana sa Albancima i vatikansko-bečkim pokušajem utvrđivanja njihove autohtonosti. Kako pokazuju arheološki nalazi iz Diokleje (pojasevi, kopče, grnčarija, oruđe), ova kultura izrazito je sarmatska (Alani), čije poreklo je na kavkasko-dnjeparskim prostorima, otkuda je i došla u Dalmaciju, zajedno sa njenim nosiocima. NJeni tvorci su Srbi, a ne Albanci, ili Iliri, kako je to pokušano da se inputirati, sa ciljem da se ovi prostori istorijski otuđe od Srba.






STEFAN - KRALJ SVE SRPSKE ZEMLJE ...........................................


Toma arhiđakon i dokumenta Splitskog sabora (925. i 928. g.), srpski etnos nazivaju Serborum, a Grk Jovan Sikilica, pišući o Diokleji, kaže da u njoj žive Tribali, a brane je Srbi. Sikilica, pod Tribalima, podrazumeva Srbe Pomoravlja i Podrimlja. Kekavmen, pod Srbijom, podrazumeva teritorije Dioklitije, Travunije, Zahumlja i drugih oblasti, kao i Franački anali iz doba Karla Velikog. Po svedočenju Stefana Prvovenčanog, Nemanja je povratio „otačastvo Dioklitiju i Dalmaciju“, gde su Grci držali gradove Dalj, Sardonik, Drivast, Rosaf, zvani Skadar, Svač, Ulcinj, Bar, Kotor. Ti gradovi sačinjavaju Dalmaciju. U Žičkoj povelji, Stefan Prvovenčani je kralj „ sve srpske zemlje, Dioklitije i Travunije i Dalmacije i Zahumlja“. U Povelji manastira presvete Bogorodice na Mljetu, potpisuje se kao „ kralj sve srpske zemlje i Dioklitije i Dalmacije i Travunije i Humske zemlje“.

Sveti Sava piše da Nemanja, „ pošto podiže propalu svoju dedovinu, pridobi od primorske zemlje Zetu s gradovima, od Rabna Pilota oba, a od grčke zemlje Patkovo, Hvosno, sve i Podrimlje, Kostrac, Drškovinu, Sitnicu, Lab i Lipljan, Dubočicu, Reke, Ušku i Pomoravlje, Zagrlatu, Levče, Belicu“. Pod „grčkom zemljom“ treba podrazumevati Vizantiju, pod „Rabnom“ Arbaniju, odnosno Arbanase (Albance), a pod „primorskom zemljom“, podrazumeva se Dalmacija, odnosno nekadašnji posedi kraljeva Mihaila, Bodina i njihovih naslednika, među kojima su bili primorski gradovi: Zeta, Konavlje, Zahumlje i Neretva. Iz toga proizilazi da su, pre Nemanje, vladari Dioklitije imali pod svojom vlašću primorske gradove.



VELIKO KRALJEVSTVO ...............................


Za Domentijana, pisca Žitija Svetog Save, Nemanja „vlada svom srpskom i pomorskom zemljom, Dioklitijom, Dalmacijom i Travunijom“, navodeći da je Sava postavljen za „ arhiepiskopa svima srpskim i pomorskim zemljama, po prvom otačastvu kraljevstva njihova, u kome se i otac njihov rodi, po božanstvenom smotrenju, u mestu zvanom Dioklitija, koja se zove veliko kraljevstvo, od početka“. Na drugo putovanje u Jerusalim, sv. Sava kreće preko „ dioklitijskog mora“.

Po latinskim izvorima, uz Dalmaciju se nalazi zemlja Sklavonija (Sclavonia, Slauonia) i to, od zauzimanja Salone od strane Srba, do Dž stoleća i kasnije. Opisivači krstaških pohoda iz 1096. g, Srbiju, po pravilu, nazivaju Sklavonija; tako čine i Petar Tudebol, Anonim, Rajmund od Agilera... Baldrih, Tudeboldov nastavljač, izuzetno se koristi nazivom Dalmacije. Po Rajmundu od Agilera, zemlja je slovenska, a njen glavni grad je Skadar; po Viljemu Tirskom, Srbija je smeštena između Dalmacije, koju određuju gradovi Skadar, Split i Dubrovnik, Ugarske i Ilirije. Slična slika dobija se iz dubrovačkih i kotorskih izvora, pisanih latinskim, odnosno italijanskim jezikom, jer su pisari obično dolazili iz Italije. Tamo se Srbija naziva Sclauonia, Rassa, Radžia, Rascia i Servia sa Pomorjem. Gradovi su Skadar, Bar, Ulcinj, itd; župe su Hum i Trebinje (genta de Trebigna, genta de Chelmo); Dubrovnik je prevođen kao Ragusa.

[marabu]

(22)


Kada se govori o mestu religije u srpskoj civilizaciji, uglavnom se misli na pravoslavlje. Odavno je prihvaćena tvrdnja da su Srbi, sve do IDž veka, do učenja svetih apostola Konstantina (Ćirila) i Metodija, bili pagani i mnogobošci. Istorijske činjenice govore sasvim suprotno .





Kada se govori o kulturnom prostoru jednog naroda, on je sadržan i u istorijsko-geografskom smislu; naime, mora se prvenstveno vezivati za određeni istorijski trenutak i određenu geografsku teritoriju - to znači da su, istorija i geografija, među najznačajnijim sastojcima u određenju sadržaja narodnosnog kulturnog prostora. Kad govorimo o istoriji, pod tim pojmom podrazumevamo civilizaciju određenog naroda, u određenom vremenskom periodu. A, njegova civilizacija se može objasniti raznim gledištima, pri čemu, obavezno, treba misliti na mnoštvo sastavnih delova dobijenih pomoću različitih naučnih disciplina; npr. arheologije, etnografije, istorije umetnosti, mitologije, filozofije...
Jedan od važnijih činilaca, pored geopolitike, možda u samom vrhu (i, prvog reda), je religija. Ovaj pojam je, takođe, veoma kompleksnog karaktera, a znači, izuzev ostalog, veru, sakralne objekte, duhovnu filozofiju, teologiju, umetnost... Upravo, zbog ovakvog sastava činilaca, religija zauzima važno mesto u ukupnom razvoju ljudskog roda.
Kada se govori o mestu religije u srpskoj civilizaciji, uglavnom se misli na istočno hrišćanstvo, tj. pravoslavlje. Neki to, još određenije, imenuju svetosavljem, što je netačno. Odavno je prihvaćena tvrdnja da su Srbi, sve do IX veka, do učenja svetih apostola Konstantina (Kirila, Ćirila) i Metodija, te njihovih učenika, bili pagani i mnogobošci i da, tek od tada, počinje njihova hrišćanska istorija, iako istorijske činjenice govore sasvim suprotno.


PRIZNANJE POGLAVARA ..........................


Istorijske prilike su pogodovale stvaranju novih država na Balkanu, gde su vladari, kroz miropomazanje, dobijali priznanje verskih poglavara. Tako su verski dostojanstvenici, na specifičan način, sticali legitimitet pred carigradskim patrijarhom, jer su upravo od njega dobijali potvrde o autokefaliji. Nacionalne crkvene organizacije su ostale u krilu vizantijske ekumene do dana današnjeg.

Rimsko državno uređenje, grčka kultura i hrišćanska vera, glavni su izvori razvoja vizantijske civilizacije. Državno-pravno uređenje je bilo osnov za administrativnu organizaciju crkve. Ove dve organizacije, državna i crkvena, vekovima su se preplitale sa primetnim suparništvom. Srbi su narod čija je civilizacija proistekla iz vizantijske, a ne iz rimske. Osim geografskog nastajanja na vizantijskim teritorijama, jedan od važnijih razloga utapanja Srbije u političku orbitu Istoka, bila je tvrdoglava isključivost rimskog patrijarha u jezičkim pitanjima - on je prihvatao, uglavnom, aramejski, grčki i latinski jezik, kao govor propovedanja hrišćanstva, dok su, po tom pitanju, carigradski patrijarsi bili, uglavnom, popustljivi. Potonje, brojne razlike u verskoj nauci, dovele su do odvajanja crkvi, na istočnu i zapadnu. Vremenom je, na Istoku, nastalo nekoliko crkvenih organizacija; vizantijski pragmatizam ogledao se upravo u kompromisima na političkom i crkvenom planu koji su, može se sa sigurnošću tvrditi, bili osnova za stvaranje autokefalnih crkava.



POSRBLJENO BOSFORSKO KRALJEVSTVO ................................


Još u II veku, u Bosforskom kraljevstvu je bilo osam hrišćanskih središta (crkve sa manastirima), u Maloj Aziji 35, u Grčkoj 6, Italiji 5, Siciliji i Korzici 4, Africi 7 i Francuskoj (Galiji) 5
Prostranstva nekadašnje skitske Sarmatije, koja su obuhvatala južne zemlje današnje Rusije i Ukrajinu, bile su najbliže najvažnijem ranohrišćanskom centru na istoku, Konstantinopolju, koji je imao crkveno-monaške „predstraže“ ne samo na Krimu, već, takođe, i na Kavkazu. Gruzija i Jermenija, transkavkaske zemlje, bile su posrednice između Male Azije, gde je hrišćanstvo preovlađivalo u njegovoj ranoj istoriji i, Palestine - kolevke hrišćanstva.
Obe zemlje su tvrdile da je hrišćanstvo poteklo i da se širilo dalje, iz njihovih naroda, još od vremena apostola. Jermeni su prisvojili apostole Vartolomeja (Bartholomenj), Judu (Judas), Tadeja (Thaddeus) i Simona, kao prve jermenske učitelje i patrone (zaštitnike), iako su oni imali konkurente u Edesi, Siriji, Mesopotamiji, Fenikiji i Persiji, gde su se na njih polagala ista prava.
Hrišćanstvo se, Jermenijom, širilo još u I veku, a njegovi tragovi, osvedočeni u II veku, govore da je hristijanizacija uspešno završena za vreme Grigorija Iluminatora (240-320), koji se sa uspehom, kod kralja Tridata I, izborio za novu veru. Takođe, Jermeniji pripada prvenstvo prve države u kojoj je hrišćanstvo postalo oficijelna, zvanična religija. To se desilo oko 280. godine.


SKITSKA SARMATIJA .......................................


Prostranstva nekadašnje skitske Sarmatije, koja su obuhvatala južne zemlje današnje Rusije i Ukrajinu, bile su najbliže najvažnijem ranohrišćanskom centru na istoku, Konstantinopolju, koji je imao crkveno-monaške „predstraže“ ne samo na Krimu, već, takođe, i na Kavkazu.
No, kao što je poznato, polaganje prava Jermenije na apostolsko poreklo njenog preobraćanja, u najmanju ruku je sumnjivo. S druge strane, tvrdnja da su Sarmati bili u dodiru sa apostolima, u nekadašnjoj Sarmatiji, ima, naprotiv, sasvim solidne osnove. Reč je o tradiciji, ozakonjenoj hrišćanskim istoričarem Euzebijusom iz Cezareje (Eusebius, Caesarea), baziranoj na izveštaju koji je podneo veliki gnostik onoga doba, Origen (253. g.), gde se decidno kaže kako je apostol Andreja propovedao novu hrišćansku veru u Skitiji (Skitija je ranije ime za Sarmatiju) - sarmatskim plemenima, Saurobatima, tj. Srbima.
Origen pominje dve Skitije-Sarmatije: jedna se protezala između Trakije i Dunava i, docnije će postati rimska provincija Skitija Mala (Scytae Minor) - današnja Dobrudža (Dobrudsha), a druga je ležala između reka Dunava i Dona i, imala je epitet „hladna“-Scytae Frigis, na koju je mislio i Origen, što je sugerisano apostolovim zapisima, tzv. Aktima Andreje.
Prema ovom dokumentu, Andreja je prvo propovedao u Maloj Aziji, sa svojim bratom Petrom. U ovu tvrdnju ne treba sumnjati, jer su gradovi Male Azije posedovali jake jevrejske kolonije. Jevrejska propaganda bila je izuzetno uspešna, čak i među paganskim narodima. Prva mesta, odakle su apostoli počeli da propovedaju o Hristu, su bile sinagoge. Ovi gradovi, sa brojnom jevrejskom dijasporom, bili su u živom, kulturno-ekonomskom kontaktu sa grčkim gradovima i jevrejskom dijasporom na Krimu, te drevnim grčkim kolonijama oko Azovskog mora, gde se prostiralo, u to doba već prilično sarmatizovano (posrbljeno), Bosforsko kraljevstvo. Još u II veku, u Bosforskom kraljevstvu je bilo osam hrišćanskih središta (crkve sa manastirima), u Maloj Aziji 35, u Grčkoj 6, Italiji 5, Siciliji i Korzici 4, Africi 7 i Francuskoj (Galiji) 5.


SRBI I APOSTOL ANDREJA ....................................


Pored Plinija i ekskomuniciranog Marciona, arheološka istraživanja nam daju dokaze o hrišćanskom životu Sarmata na Donu (naravno, ne svih, već onih koji su primili hrišćanstvo). Na prvom mestu je nalaz starog zamka, pod nazivom Majackoje Gorodišče (Majakov grad), sagrađen na visokoj steni blizu ušća reke Tihaja Sosna i Dona. Sudeći po tipu građevine, koja podseća na utvrdu Jajce u Bosni, grad Majakov su podigle Jazige - najveštiji graditelji od svih Sarmata. Grad su do VI veka držali Anti, a onda su, čitav ovaj predeo, naselila slovenska plemena (slovenska naseljavanja su trajala sve do IX veka).

Na jednoj strani stene bila je otkrivena, prilikom arheoloških istraživanja, pod patronatom Ukrajinske akademije nauka iz Kijeva, katakomba na dva sprata, povezana hodnikom ka unutrašnjosti zamka. Donji deo katakombe je služio kao crkva, dok je gornji sprat sadržavao nekoliko monaških ćelija. Sve ovo je značilo da je Majackoje Gorodišče bio grad sa manastirom i crkvom.


ALANI SA KUBANA ........................................ * * * * * *


Dalju misionarsku aktivnost na Krimu pratimo tek od IDž veka, zahvaljujući patrijarhu Fotiju. Fotije je bio Sarmat, iz plemena Alana koje je, na Kubanu, imalo svoju državu sve do DžIV veka. I Alani sa Kubana su rano hristijanizovani, u prvim vekovima naše ere. Oni, takođe, grade crkve i, na celoj teritoriji Sarmatije, uvode novi tip crkvene arhitekture, koji je otkriven i u grčkim provincijama Bosforskog kraljevstva.

Vratimo se proroku, svetom Andreji i njegovim Aktima. U spisu ga legenda dovodi do Sinope, važne luke u Maloj Aziji, odakle se lako stiže do Krima i njegove glavne luke Hersonesa (Chereson’s). Andreja (ili, Andrija), je mogao koristiti pomorski i trgovački put da stigne do Hersonesa; ovo je sasvim verovatno, jer je on, jedino na taj način, mogao doći u dodir sa zemljom Sarmata - Skitijom i, izgleda da je umro negde u ovim krajevima. Po drugoj tradiciji, on se vratio iz Hersonesa u Malu Aziju, prošavši kroz Vizantiju (Byzantium), na daljem putu ka Grčkoj, gde je umro, kao velikomučenik, u Patri. Ali, ova verzija bi se pre mogla smatrati za legendarnu. Jedina informacija, u koju se možemo pouzdati, a u vezi je sa putovanjima ovog apostola, prenesena je do nas zahvaljujući crkvenom ocu i gnostiku Origenu (Origenes), a po prvom crkvenom istoričaru Euzebijusu, koji nam podrobno opisuje da je Andreja propovedao novu veru u Skitiji (Sarmatiji), Sarmatima.

[marabu]

(23)






NASILNO PREĆUTKIVANJE ULOGE SARMATA......................



U vreme kada je apostol Andreja, pretpostavlja se, stigao do Dnjepra i putovao duž ove reke, tamo su živeli Sarmati, a Slovena nije bilo ni na vidiku; doduše, neka od tih plemena (Neuri, Budini) već su napustila svoju prvobitnu otadžbinu između Vistule, Odera (Odra) i Buga, proširivši se prema teritoriji Sarmata, od kojih su poprimili mnoga paganska verovanja i teogoniju. Kretanje ka jugu, bilo je ubrzano migtracijom germanskih Gota. Prva saznanja o hrišćanstvu stigla su do Ostrogota (istočnih Gota), posle njihovog prodiranja do Krima, o čemu više saznajemo iz izveštaja o zarobljenicima, koje su Ostrogoti porobili u Trebizondi, između 256. i 267. g.

Gotska crkva na Krimu održavala je odnose sa Palestinom i ostala je nezavisna od vizantijske crkve sve do 451. g. Vizigoti (zapadni Goti), s druge strane, tako su, već vrlo rano, poslali biskupa na Prvi ekumenski koncil (Vaseljenski sabor) u Nikeji 325. g. i preveli Jevanđelje na gotski. Oni su pristupili jeretičkoj doktrini Arija, ali Goti, koji su ostali na Krimu, priklonili su se ispovedanju ortodoksne vere, mada su koristili arijanski, gotski, Ulfilin prevod Biblije. Zahvaljujući Jovanu Zlatoustom (398-404), Vizantija je bila prvi put u mogućnosti da odigra direktnu ulogu u preobraćanju naroda na Krimu i nekadašnjoj Skitiji, tadašnjoj Sarmatiji. Gruzijski i jermenski monasi su doneli hrišćansku veru i narodima severnog Kavkaza; ove misije je, 150 godina kasnije, podržavao i car Justinijan (527-565), koji je, istovremeno, štitio Krim od Huna. Neki istorijski izvori, s tim u vezi, kažu da su i Huni bili dodirnuti hrišćanskom propagandom.



BLAGOSLOV APOSTOLA ANDREJA..........................


Ruska primarna hronika kaže da:“... kada je Andreja uačio u Sinopeji i došao do Hersonesa, dobio je želju da ode u Rim, pa je zbog toga nastavio dalje do ušća Dnjepra i odatle, putujući dalje niz reku, seo je da se odmori i, na slučajno odabranom mestu na obali, ispod brda, prorekao je svojim učenicima da će na tom mestu biti podignut veliki grad sa mnogim crkvama. Pošto je blagoslovio to mesto, podižući krst, nastavio je svoje putovanje do Novogoroda...“

Origenovo svedočenje, mnogo je pouzdanije od jermenske tradicije, koja svojata Vartolomeja, Judu, Tadeja i Simona. Origen je, po prvom crkvenom istoričaru Euzebiju, pribeležio da je apostol Andreja propovedao Sarmatima, što vešto koristi pisac apokrifne Ruske primarne hronike (Srbe su, na ovom velikom prostoru, što uvek treba imati u vidu, smenila slovenska plemena, nad kojima će, vremenom, prevlast preuzeti Rusi), da proturi potpuno falsifikovane istorijske činjenice. Autor-falsifikator, pokušava da što više iskoristi tradiciju o apostolu, tradiciju koja je već postala legendarna, zarad slave i glorifikacije ruske nacije koja je, kada je Primarna hronika nastajala, a to je početak XI veka, već bila velikim svojim delom hrišćanska zemlja. Cilj je bio da se Rusija prikaže starom hrišćanskom zemljom, što naprosto nije tačno, a da se uloga Sarmata nasilno prećuti; prvi Rusi - hrišćani, mogli su biti preobraćeni jedino od sarmatskog monaštva.


*** KRAJ ***