Пркос

U parku na klupi sedeo je on,
scucuren i tuzan u ocaju svom.
Pogleda praznog,izboran i sed,
ukocenih ruku kao da je led.

Okrece se tuzno da ga ko ne gleda,
prevrce po dzepu zivotnoga neba,
smotuljak mu bese u ruci tad mali,
a u njemu sasuseni tek okrajak zali.

I tako po vetru i po hladnoj zimi
iscitava zivot u svojoj tisini,
u parku na klupi u odaji tuge,
zeleo bi da mu zivot malo bolji bude.

Kad od bola promrzao,
pomisli na novo sutra,
dal smotuljak nov ce naci,
dal ce biti novog jutra?

I njemu je zivot to surovo breme
uzelo toplinu i obrise njene
uzelo i nebo i milost od Boga
pa sedi na klupi u kaputu bola.

Ostade tako taj starac jadan,
tuzan,umoran i zivota gladan,
gladan topline postelje i hleba,
da oseti da je bice i da nekom treba.

Prkos