KONCEPT – DEMATERIJALIZACIJA
“... kamuflaža nije više bukvalno uklapanje u prirodu i pejzaž..., već utvrđivanje dijaloga
između fenomena naturalizacije” - Duncan L.
Promenom karaktera atmosfere, u fizičkom i simboličkom smislu, menja se mesto,
njegovo prvo značenje, genius loci. Mesto postaje nestvarno, dematerijalizovano,
pretvara se u “crtež mesta, konstrukciju, artificijelni prostor”. Arhitektonska “kontrola”
prirodnih supstanci stvara novu, tehnološku prirodu, u sadejstvu sa drugačijom,
naturalizovanom arhitekturom. Prirodni i veštački mehanizmi, međutim, nisu u
antagonizmu. Oni zajednički “rade” u procesu nestajanja i nastajanja različitih vidova
materijalnosti. Tamo gde nestaje prva, pojavljuje se druga materija, nova, artificijelna
Priroda.
Dematerijalnosti se u najširem smislu tumači kao pojava oslobađanja arhitekture
tradicionalnih stega čvrstoće, stabilnosti i trajnosti u fizičkom, socijalnom i psihološkom
kontekstu. Paradoks materijala u ovom procesu olakšavanja odigrava se na
semanatičkom nivou, bilo da se radi o simboličkom sponiranju ili odstupanju od
materijala. "Slabu arhitekturu" nedvosmisleno treba prihvatiti kao metonimsku jezičku
figuru, čije se svrednosno značenje meri snagom arhitekture da ostvari fluidnost,
fleksibilnost i otvorenost za konflikte i percepcije u mišljenju.